هذيان صبحگاهي

زندگي يعني اين! يعني كه به جاي زنگ گنديده ي موبايلت با صداي بارون بيدار بشي بري پنجره رو باز كني نفساي عميق بكشي.بياي اين سگدوني رو كه سه چار ساعت نشده خاموشش كردي روشن كني يه پست بذاري و دلت بخواد همين الان يكي بخوندش

باشه؟

اميدوارم امسال بهار و تابستان بانوان محترم به اون سطح از خودكفايي مغزي رسيده باشند كه يك رنگ يا مدل خاص و ضايع را به صورت كپي پيست شده به عنوان پوشش انتخاب نكرده ، شأن و هويت خود را حفظ كنند و خلق خاطراتي همچون مانتو و صندلهاي زرد را به دست تاريخ بسپرند.

جرز ديوار

يك ريز بادام ميخورد و تند تند حرف ميزد. يك بطري آب معدني هم دستش بود و نفس كه كم مي آورد به جاي هوا چند قلپ آب بالا ميرفت.با همه هياهويي كه داشت چند لحظه سكوت كرد و گفت :"ميدوني چيه؟"

ميدانستم چيست.برايم تعريف كرده بود كه خودش از معشوقه اش خواسته تركش كند و طرف خيلي رمانتيك گفته بوده كه بدون او ميميرد و زندگي برايش بي معنا ميشود و از اين اراجيفي كه ميگويند و عذاب وجدان ميسازند و دوازده ساعت بعد خيلي اتفاقي در خيابان صد و چهل و دوم ديده بوده كه روي پله ها نشسته و با "اون ايكبيري" عشق بازي ميكند و همه حرفهايي را كه فكر ميكرد در دنيا فقط از زبان يك نفر و براي شخص خودش سروده شده بوده را از زبان همان يك نفر براي "اون ايكبيري" شنيده بوده.

زياد مشتاق نبودم ولي مشتاقانه گفتم "چيه؟" حدسم اشتباه بود.

تكيه كلامش بود و هر حرفي كه ميخواست با توضيحات شخصي و صادقانه اش بگويد قبلش ميگفت ميدوني چيه؟ گفتم "چيه؟" گفت " دلم يه غذاي معركه ميخواد با سالاد فصل ، نظرت چيه؟" گفتم "ميتركي بچه!" از وقتي با من شروع به قدم زدن كرده بود تقريبا دو كيلويي بادام زميني را پشت هم خورده بود.اوه! اگر من يك پنجمش را هم ميخوردم منفجر ميشدم ! گرسنه بودم و پيشنهادش را قبول كردم.درست يك كيلومتري جايي كه بوديم يك رستوران ايتاليايي بود كه غذاهاي محشري داشت....

حسابي خورده بودم و شكمم به اندازه فاصله يك سوراخ كمربند جلو آمده بود.نشستيم روي سنگهاي پارك كوچكي كه آن نزديكيها بود و با فندك بزرگي كه داشت سيگارم را روشن كردم و پاكت خالي اش را پرت كردم طرف سبد زباله اي كه چند قدمي ما بود.هميشه اينجور مواقع "سوتي" ميدهم.هدف گيريم افتضاح است. نگاه فلسفي اي انداخت و پوزخند زد. يك لحظه احساس كردم پوزخندش چقدر واقعي بود و در نظر گرفتم كه اگر به معشوقه اش هم همين طور پوزخند زده باشد چقدر برايش سنگين تمام ميشود!

عنكبوتيان

آدمهاي درگير چند دسته اند:

1- آنهايي كه فقط پست مي نويسند.

2- آنهايي كه پست مي نويسند. پست هاي بقيه را ميخوانند و گاهي شر ميكنند.

3- آنهايي كه پستي نمي نويسند. فقط شر ميكنند.

4- آنهايي كه پستي نمي نويسند. چيزي هم شر نميكنند.

دسته چهارمي ها دستا بالا... ميخوايم بريم پيك نيك